Համո Սահյան

Ինձ ճանաչելը մի քիչ դժվար է,
Հասկացեք, էլի, ես մի քիչ բարդ եմ,
Քարի պես պինդ եմ, հողի պես փխրուն,
Ինչպես չլինի դեռ մի քիչ մարդ եմ։

Ես իմ իշխանն եմ, իմ գլխի տերը,
Եվ ինձ թվում է՝ մեծ ու անպարտ եմ,
Բայց ինչ-որ չափով և ինչ-որ մի տեղ
Դեռ թիապարտ եմ։

Մերթ ոտից գլուխ զարդեր եմ հագնում,
Մերթ այնպես անշուք, պարզ ու անզարդ եմ,
Մերթ քար ու քարափ, մերթ վայրի խոպան,
Մերթ կանաչ անտառ ու ցանած արտ եմ։

Հավիտենության լծորդն եմ անդուլ,
Բայց և կարճատև մի ակնթարթ եմ,
Փոթորիկներ են եռում հատակիս,
Թեև երեսից այսպես հանդարտ եմ։

Կյանքս ավարտելու վրա եմ արդեն,
Բայց ինքս, ավա՜ղ, դեռ անավարտ եմ…
Ինձ ճանաչելը մի քիչ դժվար է,
Հասկացեք, էլի, ի՞նչ արած, մարդ եմ։

Վերլուծություն ՝

Ամենից շատ հավանեցի Ինչ արած, մարդ եմ բանաստեղծությունը, ինչպես ասում են՝ սրտիցս էր։ Ինձ նմանեցնում եմ Սահյանին, ես էլ բարդ բնավորություն ունեմ, և ինձ դժվար է հասկանալ։ Պահ է լինում, երբ ես շատ չարանում մեկի հանդեպ, երբ նրանից վատ արարք եմ նկատում իմ հանդեպ, պահ է լինում, որ չափից դուրս բարի եմ լիում բոլորի հանդեպ, պահ է լինում, որ շուտ եմ կոտրվում, սկսում եմ լաց լինել ուրիշների վիրավորանքներից, բայց պահ է լինում նաև, երբ վիրավորողին այնպես եմ վրավորում, որ հաջորդ անգամ կողքովս չի համարձակվում անցնել։ Ինձ շատ են ասում, որ բարդ մարդ եմ, փոփոխական եմ, բայց ինչ արած, ես էլ եմ չ՞է մարդ։

Պետրոս Դուրյան արևմտահայ գրող․

Արևմտահայ գրողներից է Պետրոս Դուրյանը, ավելի հայտնի իր Լճակ բանաստեղծությունով։

Լճակ

Ինչու՞ ապշած ես, Լըճա՛կ,
Ու չ՛են խայտար քու այլակք
Միթե հայլվուդ մեջ անձկավ
Գեղուհի՞ մը նայեցավ։

Եվ կամ միթե կըզմայլի՞ն
Ալյակքդ երկնի կապույտին,
Եվ այն ամպոց լուսափթիթ,
Որք նըմանին փրփուրքիդ։

Մելամաղձոտ լըճա՛կդ իմ,
Քեզ հետ ըլլա՛նք մըտերիմ,
Սիրեմ քեզի պես ես ալ
Գրավվիլ, լըռել ու խոկալ։

Որքան ունիս դու ալի
Ճակատս այնքան խոկ ունի,
Որքան ունիս դու փրփուր՝
Սիրտս այնքան խոց ունի բյուր։

Այլ եթե գոգդ ալ թափին
Բույլքն աստեղաց երկնքին,
Նըմանիլ չես կրնար դուն
Հոգվույս՝ որ է բոց անհուն։

Հոդ աստղերը չեն մեռնիր,
Ծաղիկներն հոդ չեն թոռմիր,
Ամպերը չեն թրջեր հոդ,
Երբ խաղաղ եք դու և օդ,

Լըճա՛կ, դու ես թագուհիս,
Զի թ՝հովե մալ խորշոմիս,
Դարձյալ խորքիդ մեջ խըռով
Զ՝իս կը պահես դողդղալով։

Շատերը զիս մերժեցին,
«Քնար մ՝ունի սոսկ – ըսին.
Մին՝ «դողդոջ է, գույն չունի-»
Մյուսն ալ ըսավ – «Կը մեռնի»։

Ոչ ոք ըսավ – «Հե՜գ տղա,
Արդյոք ինչո՞ւ կը մըխա,
Թերեւս ըլլա գեղանի,
Թե որ սիրեմ չը մեռնի»։

Ոչ ոք ըսավ – «Սա տըղին
Պատռե՛նք սիրտը տըրտմագին,
Նայինք ինչե՜ր գրված կան․․․»
– Հոն հրդեհ կա, ոչ մատյան։

Հոն կա մոխի՜ր․․․ հիշատա՜կ․․․
Ալյակքդ հուզի՚ն թող, լըճա՚կ,
Զի քու խորքիդ մեջ անձկավ
Հուսահատ մը նայեցավ․․․

Դուրյանն ասում է, որ «հայրը օրական հաց ճարող, բայց պատվավոր երկաթագործ մ՚ է»։ Հայրը՝ Աբրահամը, եղել է դարբին։ Քանի դեռ ընտանիքը սակավանդամ էր, հայրը կարողացավ խնայողություններ անել, գնեց երկհարկանի փայտաշեն մի տուն։ Բայց 1850-ական թվականների վերջերից վիճակը փոխվեց։ Եվրոպան Պոլիս էր արտահանում էժան ապրանքներ։ Երկաթագործի պատրաստած իրերը այլևս չէին սպառվում։ Ընտանիքի կարիքները հոգալու համար հայրը ստիպված էր սենյակները վարձով տալ։

Մայրը՝ Արուսյակը, դեռ օրիորդ, կորցրել էր քույրերին և եղբայրներին, հետագայում՝ երկու աղջկան (2 տարեկան և 6 տարեկան) և երկու տղային։ Պետիկը (այսպես էին տնեցիները դիմում Պետրոս Դուրյանին) մոր հետ շատ էր կապված, նրանից գրեթե անբաժան էր։

High-ranked education

The issue of obtaining higher education has become a rather widespread and voluminous problem these days. In many cases, some people think that university is a necessary part of life, but the rest of people simply do not want to spend time, effort, and, of course, money in universities… In particular,  most students avoid high-level educational complexes, because they think that first of all it is time-consuming and also the level of education does not vary from cheaper and relatively low-level educational institutes. Controversy, I still believe the view that high-ranked universities can provide large and strong opportunities for the future and also will give a huge base of knowledge from qualified professors. 

The first reason which compels me to favor this idea is related to the chance of having knowledge from a qualified lecturer. In other words, when a university hires a worker for them, they hire a specialist with a perfect reputation in a particular major. Consequently, students choose the major, they predict and desire that the level of the lesson will be completely accessible and most importantly informative by the lecturer. Thereby, highly qualified professors can completely satisfy the wishes of the student. A vivid example to illustrate this point is the Cambridge university’s case; this university is considered one of the best because all the teachers are qualified and all of them have one purpose to develop an informative horizon for students. Conversely, universities with poor reputations don’t provide high-quality education and students just waste their time.

Another argument to substantiate my view is that the future is more obvious with them. Quite a large number of services and workplaces cooperate with universities. They create practical days, where students are shown more clearly and practically what the purpose of the main work is. During the following events, organizations notice among students individuals who have a lot of energy and interest in jobs and also can support them as future employees. This will, inevitably, aid them to concentrate on education and portray the goals which can bring them to the <<wanderland>>. For instance, my sibling went to Cambridge university with a lot of prospectuses. With hard-working and․ He stands out with his hard- work and with a big purpose. Now he works in a prestigious environment where he can earn a lot of money. Also, all that money can be donated to charity.

In conclusion, it is my firm belief that education in high-ranked institutions is a highly significant factor in students’ lives. From the aforementioned examples, I can say that higher level universities have more positive and beneficial aspects.Education provides a lot of opportunities to have beneficial following years and create a person with a tremendous information base.

TV control

Everyone has their responsibilities in this world, which even ensure the improvement of others’ lives. And the one example of it is the parent that plays the most important and rather huge role in the child’s life and bears a great responsibility for the child’s life. So, parents have a responsibility to ensure the safety and well-being of their children, which includes controlling the content their children are exposed to on television. So, television programs may contain mature or violent themes and inappropriate language, which may negatively affect children’s development and behavior. The issue of supervision of children is wrong behavior and limits the boundaries of children’s freedom and self-expression, while others think otherwise and supported the view that television has an important influence on a child’s human values and basic behavioral characteristics, and controlling what a child should watch can prevent a child from forming incorrectly․

The first reason which compels me to favor this idea is that children are highly impressionable and can easily be influenced by what they see on TV. In the other words all people are using phones and television is starting to lose its significance among people. To attract new attention, strange cartoons, movies, or TV programs are created that contain great violence, racism, and various strange things that, like gymnastics, can affect the mental state of children. Thus, not monitoring what the child watches on TV can lead to the formation of the wrong mental state of the child, because the TV can show not-so-appropriate series that the child should not watch because he does not have that level of maturity. A vivid example of this is that studies have linked excessive TV watching to increased aggression, obesity, and poor academic performance.

Another argument to substantiate my view is that every child is unique, and it is a very individual need. To put it differently, by monitoring and controlling what their child is watching on TV, parents can tailor their decisions to their child’s individual needs and interests. The child brings this uniqueness into each new experience and takes an active role in the process of learning through their engagement in these experiences. Thus, the content is quite different on TV, various programs are intended for children from five to ten years old, and it is not so good for a four-year-old child to watch them. So, we can enter the child’s viewing programs stage by stage and develop the child individually.

In conclusion, it is my firm belief that parents should control what is watching their children to make it safe for them. Every child is unique, and it is a very individual need. Also, Children are highly impressionable and can easily be influenced by what they see on TV. So supervision not only is significant but also mandatory.